در روزهایی که حرف از تحریم کالاهای ایرانی و قطع آب و نرفتن به رستوران و فروشگاه ایرانی و... بالا گرفته، خوب است لحظهای درنگ کنیم و از خود بپرسیم: اصل مشکل چیست؟ راهحل واقعی کدام است؟ آیا این رفتارهای عجیب و غریب، تحت تاثیر فضای مجازی درست است؟ هرکس دنبال گرفتن ماهی خود از این آب گلآلود است. بسیار ویدیوها دروغ برمیآیند؟ چرا؟ چهکسانی این فلمها را جور کرده و احساسات ما را شور میدهند؟ آیا این رفتار به نفع مردم ماست؟
ما مردم افغانستان از سالها پیش قربانی یک ساختار معیوب و فاسد بودهایم. چه در زمان جمهوریت با انفجار و رشوت و دخالت خارجی و...و چه حالا با انحصار و بیعدالتی و سیستم جاهلانهی طالبان. اما آیا راه نجات ما مثلا شعار تحریم کالاست؟ یا فحاشی؟ یا «بستن آب»؟ یا حملات احساسی در فضای مجازی؟ کالای تجارتی وظیفه تجار است تا جایگزین پیدا کنند. در مورد آب هم حتما طالبان برنامههایی دارند، چنانکه بخشی از این جنگ و جدلها در فضای مجازی، اصلا از همان دعوای آب شروع شد.
واقعیت این است:مردم، چه مهاجر بازگشتی، چه آنها که داخل کشورند، اول از همه "کار" میخواهند. نان میخواهند. زنان یک حداقل حقوق و حمایت میخواهند، اما...
امروز هزاران انسان، با همهی زخمهایی که از مهاجرت دارند، دوباره به افغانستان بازگشتهاند. اما نه جایی برای زندگی دارند، نه کاری برای زندهماندن. فرزندانشان بیسرنوشت، خودشان ناامید و بیچاره و...همین حالا در کابل، هرات، مزار و قندهار، هزاران نفر بیکار نشستهاند. دکانداری، تاکسیرانی، کراچیوانی، فروشندگی سیار و... اینها شده همهی امید مردم برای نان شب! اگر مردم در وطن کار پیدا نکنند حاضر هستند چندین برابر توهین را قبول کنند و دوباره مهاجر شوند. در سخت ترین شرایط به خاطر پیدا کردن لقمهای نان برای خانواده دوباره از آن امارت جاهلان مجبور که حتی با وجود هر خطری بگریزند، سؤال اینجاست که طالبان مدعی زعامت افغانستان، برای این مردم تا امروز چه کردهاند؟
شما از هر دکاندار و کراچیوان مالیات میگیرید. در ۵ درصد مالیات، کریکت کارت میگیرید. برای اسناد، تذکره، جواز موتر و حتی جریمههای کوچک پول میگیرید. به هر بهانهای مردم بیچاره را بندی کرده، رشوههای کلان میگیرید. جدای از اینها از تجار پول جدا طلب میکنید و...
از استخراج معادن، گمرک و مالیات ۲.۹ میلیارد دالر در سال ۲۰۲۳ درآمد داشتهاید. هر هفته تا ۸۰ میلیون دالر کمک نقدی از جامعهی جهانی میگیرید، به نام "کمک به مردم". اما این همه پول کجا رفت؟ چرا برای مهاجرین و حتی مردمی که از وطن بیرون هم نشدهاند. هیچ کار و باری نیست؟ چرا تبعیض زبانی و قومی بیداد میکند؟ چرا فقر، بیکاری، افسردگی و تحقیر، سهم میلیونها افغانستانی شده است؟ کارزارهای مجازی شاید احساسات لحظهای ما را تخلیه کنند، اما تا زمانی که حکومت پاسخگو و مسوول نداشته باشیم، نه تحریم به ما کار میدهد، نه بستن آب نان میآورد. فقط این تکلیف را بدتر میکند.
بیایید اصل را فراموش نکنیم؛
طالبان را باید تحت فشار بگذاریم تا برای مردم کار ایجاد کند، برای مهاجرین بازگشته برنامه داشته باشد، برای جوان تحصیلکرده امید بسازد، برای زنان بندی شده در خانه، آیندهای فراهم کند و از این منابع عظیم ملی، برای مردم خرج کند نه برای تثبیت عشرت کلانهای خود و کسب بیشتر قدرت و افزایش سرکوب!
طالبان اگر واقعاً خود را امارتی اسلامی میدانند که افغانستان را به ادعای خودشان "دارالامان" ساختهاند، باید از خود بپرسند این چه دارالامانی است که همهی مردم افغانستان بدنبال فرار آن هم به هر قیمتی از آنجایند؟ چه جهنمی برای مردم درست کردهاند؟ فقط خدا میدانند. طالب اگر خود را زعیم و دولت آن سرزمین میداند، باید مسئول کار، معیشت و آیندهی مردم هم باشد. نه فقط مسوول منع زنان از کار و تحصیل، چپاول منابع، گرفتن مالیات کمرشکن از مردم، صرف پول جامعهی جهانی برای زن سوم و چهارم گرفتن سران خود و...
اگر زورتان به طالب و آزادی و آبادی وطن نمیرسد، همان بهتر خاموش بمانید. چون از کلانگپی و تهدید و تشدید تشنج در فضای مجازی، نه وطن، نه وطندار، هیچ فایدهای نمیبرد. یادتان نرود کل آنها که دولت ایران گفته باید برگردند، سه میلیون نفر است. بیشتر از ۶ میلیون دیگر بعد از این هم باید در همان ایران کار و زندگی کنند. این رفتارهای احساسی هیچ منفعتی برای عودت شدگان که ندارد، اما یکعده با این کارها، آیندهی این ۶ میلیون را هم تباه کرده، یک جنگ و نفرت بین ایرانیها و آنها جور میکنند.
#طالبان
#مهاجرین
#حقوق_شهروندی
#اشتغال
#حقوق_شهروندی
#تحصیل_دختران https://panjshirnews.com/vdcg.39wrak9uypr4a.html
panjshirnews.com/vdcg.39wrak9uypr4a.html
